Osoby nie wymagające dalszej hospitalizacji
Postępowanie w przypadku małoletnich i osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji[1] w sytuacji zakończenia leczenia w trybie całodobowym.
Tryb postępowania:
- Jeżeli leczenie szpitalne się zakończyło, Dyrektor Szpitala ma obowiązek wyznaczyć przedstawicielowi ustawowemu albo opiekunowi faktycznemu termin odbioru pacjenta – z pouczeniem o możliwych konsekwencjach nieodebrania.
- Z upływem ww. terminu Szpital nie ma obowiązku udzielania świadczeń, za wyjątkiem ratujących zdrowie i życie pacjenta.
- Po bezskutecznym upływie ww. terminu Dyrektor Szpitala niezwłocznie zawiadamia o tym fakcie organy gminy (wójta, burmistrza, prezydenta miasta), właściwe ze względu na miejsce zamieszkania lub pobytu pacjenta – wedle stanu przed przyjęciem danego pacjenta do Szpitala.
- Po zawiadomieniu organu gminy Dyrektor Szpitala organizuje transport pacjenta do jego miejsca zamieszkania lub pobytu. Koszt transportu ponosi gmina.
- W przypadku bezdomności pacjenta Dyrektor Szpitala zwraca się do właściwego organu gminy o wskazanie jednostki organizacyjnej pomocy społecznej, w której pacjent może być umieszczony.
- W przypadku osób samotnych, które wymagają całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogące samodzielnie funkcjonować, mogą być umieszczone we wskazanym przez gminę domu pomocy społecznej.
- Pacjent, którego stan zdrowia nie wymaga dalszego udzielania świadczeń szpitalnych albo całodobowych i stacjonarnych świadczeń zdrowotnych innych niż szpitalne, lub osoba, na której w stosunku do pacjenta ciąży ustawowy obowiązek alimentacyjny, ponoszą koszty pobytu pacjenta, począwszy od terminu określonego przez Dyrektora Szpitala, niezależnie od uprawnień do bezpłatnych świadczeń zdrowotnych określonych w przepisach odrębnych.
Konsekwencje finansowo – prawne wobec osób, które mają wobec pacjenta ustawowy obowiązek alimentacyjny:
- pokrycie kosztów pobytu pacjenta w szpitalu w pełnym zakresie (bez współfinansowania NFZ),
- zawiadomienie Policji lub prokuratury o popełnieniu na szkodę pacjenta przez osoby, na których w stosunku do pacjenta ciąży ustawowy obowiązek alimentacyjny przestępstwa zaniedbania opieki.
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2024 r. poz. 799).
[1] Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację.
